Şırnak’ın İdil ilçesine bağlı Zorova köyünde yaşayan 97 yaşındaki Rewşen Karaviş’in evinin duvarından hiç indirmediği 28 yıllık bir fotoğraf asılı. 28 yıldır gözünün önünde asılı olan bu fotoğraf Rewşen ananın oğlu Hiznî Karaviş’e (Egît Mazlum) ait. Hiznî Karaviş’in 20 yaşına bastığında çektiği bu fotoğraf, 28 yılda Rewşen ana için bir çerçeve olmaktan çıkarak, sarıldığı oğluna dönüştü. 

 

 

'GİDENLERDEN DAHA İYİ DEĞİLİM'

 

Koçer bir kadın olan Rewşen ananın 10 çocuğundan en gücüğü olan Hiznî, 1987 yılında özgürlük mücadelesindeki yerini alır. Bir yıl sonra yaşadığı köye dönen Hiznî, birkaç ay sonra PKK’ye katılmak için yola çıkmaya hazırlanır. Rewşen ana, oğlunun hasretine dayanamayacağını düşünerek ona “gitme” der. Hiznî, “Gidenlerden daha iyi değilim” diyerek PKK’ye katılır. 1994 yılında çıkan bir çatışmada yaşamını yitirir. 

 

SON FOTOĞRAF 

 

Oğlunun PKK’ye katılmadan önce Hatay’a işçi olarak gittiğini ve bu fotoğrafı orada çektiğini söyleyen Rewşen ana, yaşamını yitirdiği haberini aldıktan sonra fotoğrafı çerçeveletip duvarına astığını ve ona duyduğu özlemi böyle gidermeye çalıştığını anlattı. 

 

İlerleyen yaşı ve çektiği acılar nedeniyle artık koltuk deynekleri ile ayakta durabilen Rewşen ananın ölmeden önceki son istedi, oğlu Hiznî’nin bir mezarının olduğunu görüp, mezarını ziyaret etmek. 

 

'BEN ÖLÜNCEYE KADAR ORADA ASILI DURACAK'

 

“Çok cesurdu ve haksızlığa boyun eğmezdi” diye anlattığı oğlunun fotoğrafının ölünceye kadar duvarda asılı duracağını belirten Rewşen ana, “Eşim vefat ettikten sonra evin bütün yükü omuzlarımda kaldı. Zor şartlarda çocuklarımı büyüttüm. Bazen yiyecek yemeğimiz bile olmuyordu. 10 tane çocuğum vardı ve en küçük olan Hiznî idi. Dağa gitmeden birkaç gün önce bu fotoğrafı çekti. 28 yıl önce bu fotoğrafı çerçeveletip odamın duvarına astım. O günden beri fotoğrafa bakıp ağlıyorum. Ben ölene kadar o fotoğraf orada asılı kalacak" diye anlattı. 

 

'MEZARINI ZİYARET ETMEK İSTERDİM' 

 

35 yıllık özlemini dile getiren Rewşen ana, son istediğini şu sözlerle anlattı: “Gitti ve bir daha görmedim. Onların içinde büyüdü ve onların içinde yaşamayı öğrendi. 1994 yılında öldüğüne dair bilgiler geldi. Yaşanan bir çatışmada yaşamını yitirdiğini ve yaşamını yitirdikten sonra cenazesinin ateşe verildiğini söylediler. Allah bunu yapanların yanına bırakmasın. 28 yıldır oğlumun cenazesini bekliyorum. En küçük oğlum olduğu için hep merak ettim onu. Yıllar sonra da ne zaman kapı çalsa 'O geldi' derdim. Ben 97 yaşındayım ve cenazesini bulacağıma dair bir umudum kalmadı. Ama yine de ölmeden önce ona ait bir mezarın olmasını ve mezarına gitmeyi çok isterim.” 

 

MA / Zeynep Durgut